Thérèse Boer na afscheid van Jonnie: “Verdrietig, maar vervuld van trots”

Na het aangrijpende afscheid van topchef Jonnie Boer heeft zijn vrouw Thérèse zich voor het eerst uitgesproken over deze intense periode. In een persoonlijke verklaring vertelt ze openhartig over haar verdriet, haar bewondering voor hun kinderen, en de kracht die ze put uit de herinneringen en steun van hun omgeving.

Een afscheid in de geest van Jonnie

De afscheidsplechtigheid voor Jonnie Boer was allesbehalve conventioneel. Geen kille bijeenkomst, maar een warm, persoonlijk eerbetoon dat perfect bij zijn karakter paste. Honderden mensen kwamen naar De Librije in Zwolle, de plek waar Jonnie jarenlang met hart en ziel werkte. De kleurrijk beschilderde kist in graffiti-stijl weerspiegelde zijn levendige geest. Zelfs de stoet van Harley-Davidsons, een knipoog naar zijn liefde voor motoren, maakte het afscheid uniek.

“Jonnie hield van kleur, van leven, van expressie,” vertelt Thérèse. “Die kist, die motoren — het was allemaal zó typisch hem. Het klopte gewoon.”

Kinderen als bron van kracht

Thérèse spreekt met ontroering over Isabelle en Jimmie, de kinderen die in deze moeilijke tijd hun veerkracht en volwassenheid lieten zien. “Ik ben kapot van verdriet, maar zó trots op onze kinderen,” zegt ze.

Isabelle wist Jonnie opnieuw tot leven te brengen via oude familiefoto’s die ze deelde op sociale media. “Ze liet de mensen de vader zien achter de chef. Dat raakte me diep.” Jimmie, die in zijn vaders voetsporen treedt in de keuken, deelde beelden van de motorstoet en toonde daarmee zijn eerbied op een respectvolle manier. “Ze zijn mijn helden.”

Een golf van steun en herinneringen

De steunbetuigingen na Jonnie’s overlijden waren overweldigend. “We kregen bloemen, brieven en berichten uit alle hoeken van het land. Het was hartverwarmend,” aldus Thérèse. Veel mensen deelden persoonlijke verhalen over hoe Jonnie hen had geraakt — als chef, mentor of gewoon als mens.

“Hij kookte niet alleen,” zegt ze, “hij verbond mensen. Hij maakte indruk met zijn passie, zijn precisie, maar ook met zijn oprechte aandacht voor anderen.”

De Librije leeft verder

Ondanks het grote gemis wil Thérèse doorgaan, zoals Jonnie het gewild zou hebben. “Binnenkort gaat De Librije weer open. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het nodig is. Jonnie geloofde in vooruitkijken, in blijven creëren.”

Ze prijst het team van De Librije, dat vastberaden is om Jonnie’s gedachtegoed levend te houden. “Ze citeren hem nog steeds in de keuken: ‘Net dat beetje extra!’ Dat is het mooiste eerbetoon dat er is.”

Herinneringen als kompas

Thérèse haalt troost uit kleine momenten: een geur in de keuken, een blik op een foto. “Soms ruik ik iets en moet ik huilen. Maar dan hoor ik hem in mijn hoofd zeggen: ‘Hup, doorgaan.’” De herinneringen aan hun gedeelde leven vormen haar fundament.

“Meer dan dertig jaar heb ik aan zijn zijde mogen staan. We hebben iets opgebouwd dat groter is dan wijzelf, en dat blijft bestaan.”

Liefde als nalatenschap

Wat blijft, is liefde — voor het vak, voor mensen, en voor het leven. Thérèse sluit af met woorden vol kracht: “We gaan door, met Jonnie in ons hart. En met Isabelle en Jimmie als levende voorbeelden van wat hij ons leerde: trouw blijven aan jezelf, delen met anderen, en altijd koken met je hart.”

Jonnie’s nalatenschap leeft voort — in smaken, herinneringen en verbinding.